Spaarnestad

"Mijn eerste sport was voetbal. Ook in de jaren vijftig was er al sprake van spelverruwing. Na de zoveelste ´doodschop´ besloot ik van de ene op de andere dag een sport te gaan doen waarbij je geen direct contact met de tegenstander hebt. Dat werd dus volleybal, waarvoor ik al enthousiast gemaakt was door de gymnastiekleraar op de HBS. De club werd Cito in Zeist (nu een tegenstander van Spaarnestad heren 1). Het eerste team speelde tussen 1962 en 1970 zeven jaar in de eredivisie, nog gewoon in een gymzaal. Mannen als Geert Uffen en Ursel de Geer, die later nog bij HVS speelden, speelden toen in het eerste. Geert zelfs op blote voeten. Als jong talent mocht ik, als zeventienjarige, op zondagmiddag, meetrainen met het eredivisieteam. Eerste klasse en een jaar promotieklasse, was in die tijd mijn hoogste niveau. Éénmaal mocht ik mee met een competitiewedstrijd tegen Odulphus in Tilburg. Het was de tijd van de MAO griep, waarbij half Nederland was uitgeschakeld. Het tweede team van Cito speelde ook, waardoor het moeilijk was een team op de been te brengen. Als zevende man mocht ik mee met het eredivisieteam en ik mocht zelfs even twee minuten invallen in het achterveld, zodat ik niet voor niets helemaal was meegegaan".
"Ik ben daarna vervroegd in militaire dienst gegaan en ik heb nog wat wedstrijden gespeeld met een Gelders militair team. De volgende halte in mijn volleybal carrière werd ASVU, studentensportvereniging van de Vrije Universiteit. Na mijn studie verhuisde ik naar Haarlem. Ik ben toen terechtgekomen bij Allides, die stonden, alfabetisch gezien, bovenaan in de gemeentelijke gids die wij ontvingen. Het was rond 1978. De eerste kennismaking was zo hartelijk (Herman Rooze was trainer) dat deze vereniging direct de mijne was. In al die jaren bij Allides en later VC Spaarnestad heb ik, tot nu toe, bijna geen wedstrijd gemist. Ik heb natuurlijk het geluk gehad om nooit een blessure te hebben opgelopen. Ik heb wel een meniscusoperatie gehad, maar dat viel precies in de zomerperiode. Na die operatie ben ik in 1990 spelverdeler geworden, omdat de sprongkracht niet meer optimaal was en ik mijn knie wat moest ontzien ".
Zo'n zeven jaar (tot 2013) heb ik als derde spelverdeler in een team met Rolf gespeeld. Met zijn ervaring als voormalig jong talent had Rolf een gevaarlijk wapen als spelverdeler: de tweeslag. Voor ons op derde klasse niveau veranderde er weinig toen Allides in VC Spaarnestad opging. De wedstrijden bleven gewoon leuk en het was na afloop altijd gezellig, maar laat ik Rolf Heuvingh weer aan het woord laten.
"Hoogtepunt in mijn volleybal carrière was de talententijd met Cito 1 en het Utrechts jeugdteam. Ook S.V. Bregenz. In de vakantie daar in Oostenrijk heb ik een keer meegetraind, en ze probeerden me gelijk over te halen om te blijven. Maar eigenlijk waren alle periodes in het volleybal voor mij leuk. Teamsport is een belangrijk iets, waarbij je moet geven en nemen. Rond 1990 ben ik nog een paar jaar trainer geweest. Het was een jong herenteam met de gebroeders van de Munnik (de 3 Daltons uit Bloemendaal, AT) en ze werden kampioen in de vierde klasse. In zo'n lange carrière heb je natuurlijk ook wel eens een dieptepunt. Toen ik in 1991 drie dagen voor mijn werk in Groningen was, kwam ik op woensdagavond speciaal terug voor een wedstrijd (400 km rijden). Tot mijn verbazing bleef ik de hele avond reserve. Dat was het moment dat ik briesend thuis zei dat ik definitief zou stoppen met volleybal. Mijn vrouw heeft mij overgehaald te blijven. "
"Van het team waarmee ik in Haarlem begonnen ben, is niemand meer actief. Maar ik wil, zo lang het nog gaat, doorgaan. Dus speel ik nu nog in Spaarnestad 14. Allemaal enthousiaste jonge jongens met een mooie toekomst. Leuk om die soms ook nog wat te kunnen leren, want met 58 jaar volleybalervaring weet je waar de gaten vallen".
Rolf, ik hoop je nog lang bij VC Spaarnestad te zien spelen!

André Triep